Samenvatting

In dit artikel werk ik vanuit de praktijk de parameters uit voor een instrument om het effect van lokale rekenkamers te meten, wat over het algemeen doorwerking wordt genoemd. Daarbij onderscheid ik onderdelen van het rekenkamerwerk als agendering, uitvoering, rekenkamerwerk, rekenkamerproduct en presentatie. De parameters die daaruit volgen, zijn randvoorwaardelijk met betrekking tot het effect van rekenkamerwerk. Aan datzelfde euvel lijdt ook Hoekstra’s model van doorwerking (zie Hoekstra, 2013). Om het model voor het meten van het effect van rekenkamers te vervolmaken, moet het verder aangevuld worden. Daarvoor is het noodzakelijk de taak/rol van rekenkamers opnieuw te definiëren. Hier wordt deze opgevat als ‘een bijdrage leveren aan de verbetering van de beleidsvorming, besluitvorming en beleidsuitvoering’. De term doorwerking kan daarna met een nieuwe connotatie worden geladen en valt samen met indirect effect van rekenkamers. Tevens kan het effect aangevuld worden met voorwerking en werking. Tot slot presenteer ik de parameters van het instrument teneinde het gehele spectrum van effect van rekenkamers te omvatten.

Inleiding

Het onderwerp doorwerking is een heikel thema bij lokale rekenkamers. En gezien het soort onderzoeken dat rekenkamers verrichten, zoals naar de effectiviteit van het uitgevoerde gemeentelijke beleid, is het op zijn zachtst gezegd ironisch dat zij nog geen middel hebben ontwikkeld om te meten hoe effectief ze zelf zijn. Tenminste, als we ervan uitgaan dat effectiviteit van het werk van rekenkamers te meten is. Daar kom ik aan het eind van mijn betoog op terug. Doel van dit artikel is de discussie aan te gaan over wat onder effect van rekenkamers begrepen kan worden en een instrument voor te stellen dat het effect van rekenkamers kan meten.
Ronald Hoekstra doet een poging de discussie over doorwerking van rekenkamercommissies te voeren (Hoekstra, 2013). Hij start vanuit het theoretische model dat Bekkers et al. in 2004 hebben gepresenteerd over doorwerking van strategische beleidsadviezen (Bekkers et al., 2004).
Hoekstra definieert doorwerking van (lokale) rekenkamer(commissie)s als volgt: ‘beïnvloeden van besluitvormingsprocessen door middel van het bieden van toepassingsgerichte kennis op basis van beleidsonderzoek, verricht door of in opdracht van een rekenkamer’. Ik meen dat dit een te beperkte invulling van het begrip doorwerking van rekenkamerwerk is, en niet alle werking die rekenkamers kunnen hebben dekt. Bovendien betwijfel ik of deze deductieve benadering een werkbare definitie van het effect van rekenkamers gaat opleveren, of een instrument om dat te meten. Hoekstra destilleert zes factoren die van invloed zijn op doorwerking of benutting van rekenkameronderzoek: Behoefte van de doelgroep, attitude van de doelgroep, Communicatie naar doelgroep, Kwaliteit van onderzoek, Timing van het onderzoek en Onderwerp van onderzoek (BACKTO). Verschillende aspecten die bij Hoekstra via deze deductieve benadering de revue passeren, zijn hoogstens randvoorwaardelijk voor het effect van rekenkamers.
Ik stel voor om het vraagstuk van het effect van rekenkamers praktischer aan te pakken, dat wil zeggen via een meer inductieve benadering vanuit de praktijk van het rekenkamerwerk. Ik stel dus voor om na te lopen hoe een rekenkamer over het algemeen te werk gaat, en van daaruit handvatten voor het meten van effect te formuleren. Het rekenkamerproces is grosso modo als volgt: agendering, uitvoering, product, presentatie. Bij al deze fasen is interactie en communicatie tussen rekenkamer, onderzoeksobject (ambtenaren en wethouders) en doelgroep (de raad) aan de orde. In de verdere loop van het artikel doe ik voorstellen om aspecten op te nemen in een instrument voor doorwerking en doe ik een suggestie om dat aspect meetbaar te maken. Tot slot worden deze aspecten gebundeld in het instrument.
Voor de goede orde: hier gebruik ik rekenkamer ook voor rekenkamercommissie en raad ook voor provinciale staten, en wethouder ook voor gedeputeerde. Op het rekenkamerwerk op landelijk niveau, de Algemene Rekenkamer, of bij de waterschappen heb ik te weinig zicht om het onderstaande voor die praktijk geldig te verklaren.

Agendering

Agendering van rekenkamers heeft te maken met timing van onderzoek, de keuze van de onderwerpen en ‘voorwerking’. Deze aspecten komen hieronder aan bod.
Rekenkamers kondigen onderzoeken aan, meestal in jaarplannen. En als het onderzoek daadwerkelijk start, wordt dat vaak ook nog gecommuniceerd. Volgens het vraaggestuurde model van doorwerking (zie het demand-pull model van Bekkers et al., 2004) wordt doorwerking verklaard doordat hetgeen de rekenkamer onderzoekt, aansluit bij de behoefte van de gebruiker (de B van het BACKTO-model van Hoekstra). Dat heeft met name te maken met de timing van het onderzoek en de agenda van de raad. Komt de rekenkamer te vroeg of te laat met de resultaten van het onderzoek, dan kan de raad er weinig mee, hoe goed onderzoek, conclusies en aanbevelingen ook mogen zijn. Timing moet dus als aspect worden opgenomen in het instrument.
Het aspect van timing kan worden gemeten door de raadsleden en griffiers daarop te ondervragen en de mening van de rekenkamer te inventariseren.
Daarnaast is de vraag of de onderwerpkeuze van de rekenkamer niet alleen qua timing maar ook inhoudelijk overeenkomt met de behoefte van de raad. De rekenkamer is door de wetgever onafhankelijk gepositioneerd in de lokale bestuurlijke verhoudingen. Op die onafhankelijkheid hebben rekenkamers zich in de beginfase veel beroepen. De rekenkamer bepaalde zelf wel welke onderwerpen hij onderzocht (zie het aanbodgerichte ‘science’ model van Bekkers et al., 2004). De raad mag geen opdrachtgever van de rekenkamer zijn, volgens deze benadering. En, natuurlijk moet de rekenkamer onafhankelijk zijn, zijn eigen agenda kunnen bepalen, eigenstandig onderzoek doen, enzovoort. Anders word je al snel een speelbal van de politiek.
Vaak hebben rekenkamers criteria opgesteld op basis waarvan zij besluiten een onderzoeksonderwerp al dan niet op te pakken. De NVRR heeft in 2008 een aantal van deze criteria op een rij gezet (NVRR, 2008). Bij deze criteria gaat het bijvoorbeeld om de grote (financiële) belangen die met het onderwerp zijn gemoeid of spreiding van de onderwerpen. Met een beetje goede wil zijn enkele van de criteria op te vatten als aansluitend bij de behoefte van de raad, zoals ‘toegevoegde waarde’ of ‘bruikbaarheid (inspelen op verzoeken) en verwachte leereffecten’. Expliciet komt de behoefte van de raad echter niet aan bod. De criteria verbieden de rekenkamer evenwel ook niet om te luisteren naar de behoefte van de raad.
Dit aspect kan geoperationaliseerd worden door de raadsleden en griffiers te vragen of de onderwerpkeuze van de rekenkamercommissie aansluit bij de behoefte van de raad, en de mening van de rekenkamer hierover te inventariseren.
Een bijzondere vorm van effect is wat ik ‘voorwerking’ zou willen noemen. ‘Du moment’ dat de rekenkamer een onderwerp agendeert, kan een reactie worden waargenomen bij de onderzochte. Nog voordat het onderzoek is gestart, wordt snel een SMART-geformuleerd beleidskader opgesteld en voorgelegd aan de raad, procesverbeteringen doorgevoerd, enzovoort. En in een eventuele bestuurlijke reactie wordt de rekenkamer bedankt voor het waardevolle onderzoek en wordt geconstateerd dat het college en ambtelijk apparaat al lang bezig waren met de, overigens zeer waardevolle, aanbevelingen van de rekenkamer die als steun worden ervaren voor de richting die het college al lang uit wilde. Dit kan frustrerend zijn en overkomen als een negatie van de toegevoegde waarde van de rekenkamer. Als die laatste emotie hoog zit, kan het allicht aanleiding zijn tot een gesprek met college en/of secretaris. Maar het is ook simpelweg een wijze waarop de rekenkamer effect heeft. Alleen al het bestaan van een rekenkamer kan effect sorteren.
Dit is lastig aan te tonen, en, karikaturaal neergezet, je wilt als rekenkamer ook niet vervallen in een puberale wedloop wie als eerste zei dat beleidsvoornemens SMART geformuleerd moesten worden. Voorwerking, als wijze van effect, kan naar mijn smaak het best geoperationaliseerd worden door de mening van de rekenkamer zelf mee te nemen in het meetinstrument voor doorwerking.

Uitvoering

Met betrekking tot de uitvoering van het rekenkameronderzoek onderscheid ik de aanpak van het onderzoek en de interactie met de omgeving.
Bij de uitvoering van het onderzoek komt het science model om de hoek kijken (zie Bekkers et al., 2004). De rekenkamer onderzoekt op basis van een probleem- en vraagstelling en pakt dat methodisch aan. Dat gebeurt gewoonlijk niet zwaar wetenschappelijk, met bijvoorbeeld controlegroepen en dergelijke. Het onderzoek en de uitkomsten zijn niet fundamenteel, maar toepassingsgericht. De aanpak is over het algemeen wel methodisch, dat wil zeggen dat deze verantwoord dient te worden, betrouwbare resultaten oplevert en reproduceerbaar is. Dat bepaalt de kwaliteit van het onderzoek, en deze kwaliteit wordt geacht een belangrijke voorwaarde voor de effectiviteit van rekenkamers te zijn. De aanbevelingen van de rekenkamer zullen weinig effect hebben als de aanpak en onderzoeksresultaten onbetrouwbaar zijn. Het is evenwel niet zo dat aanbevelingen automatisch worden opgevolgd als de kwaliteit van het onderzoek boven elke twijfel verheven is. Zo konden rekenkamercommissies zich in het begin van hun bestaan afvragen, hoe het kon dat de raad niets deed met het uitmuntende rekenkameronderzoek, met onomstotelijke bevindingen en conclusies, en aanbevelingen die daaruit onontkoombaar volgden. In het aanbodgerichte model of science model (zie Bekkers et al., 2004) is hiervoor geen verklaring te vinden. Hoewel kwaliteit van het onderzoek belangrijk is, spelen bij effectiviteit dus meer aspecten een rol.
De operationalisering van kwaliteit van de uitvoering als aspect van efectiviteit betreft vragen als: heeft de rekenkamer de juiste aanpak gekozen om het voorliggende vraagstuk te onderzoeken en is de gekozen aanpak methodisch en verantwoord uitgevoerd? Voor veel raadsleden zijn dit vaak moeilijk te beantwoorden vragen, vandaar dat ik voorstel dit item via een peer review of visitatie te laten beoordelen. Aanmoedigingsprijzen, zoals de Goudvink van de NVRR, kunnen hierbij trouwens ook behulpzaam zijn. Sinds vorig jaar is doorwerking expliciet als toekenningscriterium voor deze prijs opgenomen.
De kwaliteit van het onderzoek kan nog verder verdiept of geoperationaliseerd worden door subcriteria op te nemen als: toepasbaarheid en validiteit van kwantitatieve of kwalitatieve onderzoekstechnieken, er is een onderzoekslogboek bijgehouden, enzovoort.
Een tweede element bij de uitvoering van het onderzoek betreft de interactie met de onderzochte en de doelgroep. Hier speelt een oude reflex met betrekking tot de onafhankelijkheid van de onderzoeker. Tot een aantal jaar geleden was interactie tussen onderzoeker en object en/of gebruiker ‘verdacht’. Gechargeerd gesteld ging dat als volgt: als iemand met een probleem zit, en een deskundige blik op de werkelijkheid nodig heeft, vraagt hij/zij om onderzoek. Dan komt een onderzoeker in beeld, die zegt: ‘Ik ben de beheerder van de zuiver wetenschappelijke methode, en elke interferentie met het onderzoek, door wie dan ook, verstoort het proces en bevlekt het eindresultaat. Dus, laat me in alle onafhankelijkheid en rust mijn werk doen en ik breng je over 4 maanden de analyse en als het meezit ook oplossingsrichtingen.’
Het is in de sociale wetenschappen al lastig om interactie te vermijden. Dan heb je bijvoorbeeld als historicus nog het voordeel dat de meeste onderzochten al dood en begraven zijn en niet kunnen interfereren met de uitvoering van het onderzoek, uitgezonderd wellicht door middel van een seance. Maar als rekenkamer functioneer je in een bestuurlijke context, en dan ook nog eens in een politiek gevoelige setting. Interactie met de onderzochte is onvermijdelijk: je vraagt stukken op, neemt interviews af, doet een feitencheck, enzovoort. Er zijn talloze manieren en momenten waarop interactie en beïnvloeding plaatsvinden. De rekenkamer moet er op die momenten voor waken dat de interactie niet ten koste gaat van de kwaliteit of ‘zuiverheid’ van de onderzoeksuitvoering.
Maar, interactie kan positief zijn, ook tijdens de uitvoering van het onderzoek. Zo kun je bijvoorbeeld vooraf aan het eigenlijke onderzoek, in overleg met ambtenaren en/of wethouder tot een gezamenlijk gedragen normenkader komen. Rekenkamers kunnen interactie ook tot onderdeel van de onderzoeksaanpak opwaarderen, bijvoorbeeld door een werkconferentie met ambtenaren of een rondetafelgesprek met ambtenaren en burgers te organiseren om de bevindingen te bespreken. Dat zijn manieren voor de rekenkamer om gedurende de uitvoering van het onderzoek al aan acceptatie van de resultaten, conclusies en aanbevelingen te werken (zie ook het interactiemodel van Bekkers et al., 2004).
Dit aspect is randvoorwaardelijk en kan het best beoordeeld worden door een peer review of visitatie, bij voorkeur aangevuld met de mening van de ambtenaren, wethouders, raadsleden en eventueel burgers die bij de interactie zijn betrokken.

Rekenkamerproduct

Met betrekking tot het product van de rekenkamer wil ik een onderscheid maken naar analyse en vorm.
In het product legt de rekenkamer verantwoording af over de uitvoering van het onderzoek, dus over de wijze waarop de rekenkamer aan de bevindingen is gekomen. In het rekenkamerproduct komt dan ook een belangrijk kwaliteitsaspect aan bod, namelijk de analyse. Dit aspect ligt dicht bij het science model van doorwerking van Bekkers et al., 2004. Het gaat er hierbij om of de conclusies logisch volgen uit de bevindingen. Voordat de rekenkamer conclusies trekt, is het gebruikelijk de bevindingen te laten controleren door middel van een feitencheck of hoor en wederhoor, over het algemeen ambtelijke hoor en wederhoor genoemd. De rekenkamer kan op basis van de feitencheck bevindingen aanpassen en dan wordt in principe de fase van waarheidsvinding afgesloten.
Daarna formuleert de rekenkamer de conclusies, die logisch moeten voortvloeien uit de bevindingen. Door middel van de conclusies beantwoordt de rekenkamer in ieder geval de onderzoeksvragen waarmee het onderzoek is gestart. Indien de onderzoeksvragen niet volledig of adequaat beantwoord kunnen worden, legt de rekenkamer uit waardoor dat komt. Dat kan bijvoorbeeld liggen aan een verkeerd gekozen onderzoeksaanpak, informatie of bescheiden die niet aangeleverd zijn, enzovoort.
Op basis van de beantwoording van de onderzoeksvragen formuleert de rekenkamer over het algemeen aanbevelingen. Deze aanbevelingen kunnen gericht zijn aan ambtenaren, college en/of de raad. De rekenkamer ondersteunt weliswaar de raad in diens kaderstellende en controlerende taken, maar kan ook zaken tegenkomen die ambtenaren en college verder kunnen helpen. De raad kan in het dualistisch bestel vaak weinig met aanbevelingen die in de invloedssfeer van college of secretaris liggen. De raad heeft doorgaans geen middelen of mogelijkheden om de implementatie van dat soort aanbevelingen te monitoren en zou dat ook niet moeten willen, bestuurstechnisch gezien. Dan is het wel zo handig als de rekenkamer vermeldt aan wie welke aanbeveling is gericht, zodat de reikwijdte ervan voor alle partijen duidelijk is.
Bij veel rekenkamers worden de conclusies en aanbevelingen ook nog een keer door een bestuurlijke hoor en wederhoor gehaald. Een aantal rekenkamers, waaronder die waar ik voorzitter van ben, laat dat na. De opbrengst van de bestuurlijke hoor en wederhoor is vaak mager of het is een reprise van de feitencheck, opgesteld door de ambtenaar die zijn of haar gram wil halen vanwege punten die na de ambtelijke hoor en wederhoor niet door de rekenkamer werden overgenomen. Maar er is ook een inhoudelijk argument voor rekenkamers om de fase van bestuurlijke hoor en wederhoor over te slaan. Namelijk dat de discussie over de aanbevelingen niet tussen college en rekenkamer moet plaatsvinden, maar in de politieke arena van de raadszaal tussen college en raad. Met de bestuurlijke hoor en wederhoor bestaat de kans dat de politieke discussie wordt doodgeslagen, en dat komt de kwaliteit van de menings- en besluitvorming niet ten goede.
Overigens, wij hebben in onze rekenkamers de bestuurlijke hoor en wederhoor niet helemaal afgezworen, maar door de raad als facultatief laten opnemen in de verordening. Ik kan me voorstellen dat er zeer gevoelige onderwerpen zijn waarbij het handig is dat de raad bij de publicatie van het rekenkamerproduct meteen beschikt over de reactie van het college.
Het oordeel of de analyse goed in elkaar steekt, dus of de trits bevindingen, conclusies en aanbevelingen logisch op elkaar volgen, kan goed gegeven worden door gebruikers en/of op basis van een peer review.
Een tweede deelaspect van het product geldt de vorm. De laatste jaren zien we innovatie in de vorm waarin het rekenkamerproduct verschijnt. Niet alleen dikke rekenkamerrapporten, maar ook presentaties in powerpoint of zelfs prezi, checklists, beslisbomen, roadmaps, cartoons, films enzovoort. De vorm waarin het rekenkamerproduct wordt aangeboden, moet de boodschap ondersteunen en voor de doelgroep toegankelijk zijn. Dit aspect valt onder het verspreidingsmodel van doorwerking ( zie Bekkers et al., 2004), waaronder ook timing valt. Het betreft namelijk activiteiten van de rekenkamer om de aanbevelingen zo goed mogelijk onder de aandacht te brengen van de gebruiker.
Of de vorm van het rekenkamerproduct de boodschap adequaat ondersteunt, kan heel goed door de gebruikers, raadsleden en griffiers beoordeeld worden, mogelijk aangevuld met een peer review.

Terzijde: zoals gezegd is er innovatie wat betreft de vorm en ik verwacht dat we nog maar pas aan het begin staan van een ontwikkeling die niet alleen de vorm van het rekenkamerproduct, maar ook het werk van de rekenkamer zelf zal veranderen. In de participatiesamenleving die in verband met de decentralisaties wordt nagestreefd, wordt meer en meer verwacht van de burger. Deze moet zelfredzamer worden; meedoen aan de civil society wordt de norm. De burger zal van zijn kant meer en meer inspraak en directe invloed verlangen, zowel op het punt van de politieke besluitvorming als de uitvoering van de arrangementen die hem/haar moeten ondersteunen om actief deel te nemen aan de samenleving. De overheid zal daar alert en open op moeten reageren. Dat vraagt wat van het lokale bestuur, maar ook van de rekenkamer als onderdeel van de lokale democratie. De rekenkamer zal zich moeten bezinnen op zijn rol, en zal mijns inziens een schakel moeten vormen in de verantwoording van het lokale bestuur en de beleidsuitvoerders naar de burger toe. Het is ondenkbaar dat moderne media geen rol zullen spelen in deze innovatie van het publieke toezicht. En, laten we het maar eens polemisch stellen, de vraag of rekenkamers bij die trend kunnen aanhaken, zou wel eens bepalend kunnen zijn voor de vraag of zij 2025 halen.

Presentatie

Het rekenkamerproduct moet nog verspreid worden om ervoor te zorgen dat de aanbevelingen de juiste aandacht krijgen, zie het verspreidingsmodel van Bekkers et al., 2004. Dat heeft voor een deel te maken met timing en vorm (zie hiervoor), maar ook met communicatie. En dat gaat verder dan een persbericht sturen naar de gebruikelijke media als het rekenkamerproduct gereed is. De boodschap moet optimaal en actief ondersteund worden om opgemerkt te worden door de raad, college, ambtenaren, eventueel betrokken instellingen en burgers.
Niet ieder rekenkamerproduct of aanbeveling leent zich voor ruime verspreiding. Een onderzoek naar een onderwerp als tijdigheid en relevantie van de informatievoorziening aan de raad hoeft niet breed in de pers uitgemeten te worden, maar kan alsnog goed verspreid en begeleid worden door de rekenkamer om de aanbevelingen optimaal te laten landen bij de raad en het ambtelijk apparaat. Dus, afhankelijk van de politieke of maatschappelijke gevoeligheid van het onderwerp, de lading van het rekenkamerproduct en de soort gebruiker moeten rekenkamers nadenken over de manier waarop de boodschap het best begeleid en uitgedragen kan worden.
De verspreidingsvorm heb je overigens niet altijd zelf in de hand, de media hebben zo hun eigen, soms ondoorgrondelijke beweegredenen om iets te publiceren. De rekenkamer kan de boodschap in ieder geval actief aanbieden. Zo noemen Bekkers et al. bij verspreiding ook artikelen in (wetenschappelijke) tijdschriften. Dat helpt zeker bij het imago van de rekenkamer als betrouwbaar orgaan en zal allicht op de lange termijn indirect bijdragen aan doorwerking, conform het science model van Bekkers et al. Maar het draagt bij de doelgroep waarschijnlijk weinig direct bij aan acceptatie van aanbevelingen van rekenkamers. Als plaatsing van een artikel over een rekenkameronderzoek in een (wetenschappelijk) tijdschrift lukt, moet je het als rekenkamer overigens zeker niet nalaten.
Tekenend voor de mate van effectiviteit van rekenkamers in relatie tot presentatie en verspreiding is de mate en toon of kleur waarop over de aanbevelingen of product van de rekenkamer geschreven wordt in beleidsnotities van de gemeente en/of instellingen die gemeentelijk beleid uitvoeren, of hoe deze genoemd worden in de media. Alleen maar geciteerd worden, wil overigens nog niet zeggen dat er doorwerking is in de zin dat er ook echt wordt geluisterd naar de rekenkamer. Fixatie op citaties en indexen is gevaarlijk, weten we helaas door de hedendaagse schandalen in de wetenschap.
De presentatie, of verspreiding van het product en de aanbevelingen van de rekenkamer, kan mijns inziens het best beoordeeld worden door de gebruikers zelf, raad en griffier, eventueel aangevuld met een peer review.
Hiermee hebben we vanuit de praktijk een aantal aspecten benoemd die in een model of instrument voor effectiviteit van rekenkamers opgenomen kunnen worden. Voordat het instrument gepresenteerd wordt, ga ik hieronder in op de definitie van doorwerking. Daaraan voorafgaand moet ik eerst de taak van de rekenkamer definiëren.

Rol/taak rekenkamer

In zijn stuk over maatschappelijke effecten van rekenkamers beschrijft Hanemaayer een aantal rollen en functies van rekenkamers zoals hij die is tegengekomen (Hanemaayer, 2012). Dat zijn:

• de functie van de rekenkamer voor de kaderstellende rol van de gemeenteraad;

• de betekenis van het rekenkamerwerk voor wettelijke en volksvertegenwoordigende taken van de gemeenteraad;

• de betekenis van het rekenkamerwerk voor de (gemeentelijke) verantwoording aan de inwoners van de gemeente;

• de positie die de rekenkamer inneemt op het continuüm afrekenen tot leren;

• de adviserende rol van de rekenkamer;

• de rol van de rekenkamer in het bereiken van transparant bestuur.

De rekenkamer draagt bij aan de verbetering van de beleidsvorming, besluitvorming en beleidsuitvoering door en/of namens het gemeentebestuur.

Terzijde: door ‘namens het gemeentebestuur’ in de definitie op te nemen hebben we, met het oog op de te decentraliseren taken in het sociale domein, ook meteen de gemeenschappelijke regelingen en PPS-constructies meegenomen. Dit in de veronderstelling dat minister Plasterk de belofte van eind oktober 2013 nakomt om het democratische controlegat bij bovenlokale samenwerkingsverbanden te verhelpen. De NVRR heeft een voorbeeldmotie aan de aangesloten leden rondgestuurd om het controlegat te dichten.

Voorwerking, werking en doorwerking

Terug naar het praktische instrument om effect van rekenkamers inzichtelijk en meetbaar te maken. Effectiviteit is mijns inziens een optelsom van de scores op de hierboven behandelde aspecten of parameters. Met de definitie in het achterhoofd is de lijst van parameters nog verder aan te vullen. Daarvoor moet ik terug naar het werk van Bekkers et al. Deze onderscheiden met betrekking tot strategische beleidsadviezen vier vormen van doorwerking: instrumenteel, conceptueel, agenderend en politiek-strategisch. Kort resumerend:

• Instrumentele doorwerking leidt tot een directe verandering in gedrag van individuen of organisatie.

• Conceptuele doorwerking is indirect, een lange termijn wijziging van kennis, opvattingen of redeneringen van individuen of organisatie.

• Agenderende doorwerking is het op de agenda zetten van een nieuw beleidsthema of maatschappelijk debat.

• Politiek-strategische doorwerking geldt de versterking van de machtspositie van één of enkele spelers om politieke doelen te realiseren.

• voorwerking: de agenderende functie van de rekenkamer, alleen al door het bestaan van de rekenkamer of agenderen van specifieke onderzoeksonderwerpen;

• werking: directe verbetering door overname, implementatie en naleving van de aanbevelingen van de rekenkamer;

• doorwerking: indirecte verbetering door lange termijn wijziging van kennis, opvattingen en redeneringen van individuele ambtenaren en wethouders en gemeentelijk bestuur.

Instrument

Daarmee komen we tot slot bij het instrument om het effect te meten dat rekenkamers nastreven in het lokale bestel. Daar wil ik meteen een voorbehoud bij maken. In zijn oratie in 1882 stelde de latere Nobelprijswinnaar Heike Kamerlingh Onnes dat hij boven elk fysisch laboratorium de spreuk ‘Door meten tot weten’ wilde beitelen. Deze spreuk is helaas in het snelle managementjargon verworden tot ‘meten is weten’. Dat is echter een weinigzeggend credo, want als je iets meet, weet je eigenlijk nog bar weinig. Eén meter bijvoorbeeld is groot voor een zakdoek, maar klein voor een oceaanstomer. Zonder context kun je de meting plaatsen noch duiden. Als je je echter wel bewust bent van de context, kun je heel goed meten en daarmee tot kennis komen.
Dit voorbehoud gemaakt hebbende, stel ik voor de werking en doorwerking van rekenkamers in het instrument bij de taak van de rekenkamer op te nemen, namelijk bijdragen aan de verbetering van de beleidsvorming, besluitvorming en beleidsuitvoering door en/of namens het gemeentebestuur. Uiteindelijk kom ik dan tot onderstaand voorstel voor een instrument om het effect van rekenkamers te concretiseren en uiteindelijk te vertalen in een meetinstrument.